Η όπερα «Αντιγόνη» ανέβηκε στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών στις 30 Μαρτίου 2011 σε επίσημη πρώτη. Αποτελεί ένα έργο που συνέθεσε ο κ. Θεόδωρος Στάθης και εξελίσσεται σε δύο πράξεις με την αλληλουχία 15 σκηνών. Πρόκειται για μια όπερα που βασίζεται στο έργο του Σοφοκλή, μεταφρασμένο στα νεοελληνικά. Βασικά της στοιχεία είναι η πρωτότυπη δύναμη του αφηγηματικού σκηνικού της ελληνικής τραγωδίας σε μουσική και δραματουργική σύλληψη η οποία αναδεικνύει το σύνθετο τρόπο με τον οποίο η αρχαία ελληνική τραγωδία συνδέεται με την όπερα.
Δημιουργός - Θεόδωρος Στάθης
Σκηνοθεσία - Lee Breuer
Δημήτρης
Καβράκος
Νίνα Λοτσάρη
Διονύσης Σούρμπης
Διεύθυνση Ορχήστρας - Ραφαήλ Πυλαρινός
Χορογραφίες - Έρση Πήττα
Η Όπερα αποτελεί μουσικό θεατρικό είδος, μια μουσική σύνθεση που περιλαμβάνει συγχρόνως και σκηνική δράση, γεγονός που την συνδέει με την τραγωδία που είναι ένα δραματικό είδος, μια αναπαράσταση επί σκηνής με λόγο ποιητικό που παριστάνεται ενεργά και δεν απαγγέλλεται. Η σκηνική δράση της όπερας βασίζεται σε ένα μελοποιημένο κείμενο, το ονομαζόμενο λιμπρέτο (libretto). Η μουσική είναι συνεχής με σκοπό τη δραματοποίηση των γεγονότων και των δρώντων προσώπων στη σκηνή.
Η «Αντιγόνη», «η βασίλισσα των τραγωδιών», είναι αυτή που, εδώ και 2.500 χρόνια, μέσα από τη γλώσσα μιας παλαιότερης εποχής δίνει στην ανθρωπότητα τα πιο καίρια και τα πιο επίκαιρα μηνύματα για την δικαίωση της ανθρώπινης ιδιότητας και τις υποσχέσεις ελευθερίας. Η τραγωδία έχει στην πραγματικότητα ως θέμα της μια σύγκρουση. Οι ήρωες αναλαμβάνουν έναν υπέρτατο αγώνα ενάντια σε δυνάμεις που τους αντιμάχονται, και τις περισσότερες φορές, δίκαια ή άδικα, συντρίβονται. Οι ήρωες δεν είναι άγιοι. Κάνουν λάθη, το πάθος τους τυφλώνει. Πολλές φορές είναι παράφοροι και βίαιοι. Όλοι τους όμως έχουν θάρρος και είναι υψηλόφρονες. Με τον αγώνα τους παρουσιάζουν την απίστευτη δύναμη που έχει ο άνθρωπος να αντιστέκεται στη δύναμη της Μοίρας και μέσα στη δυστυχία να προβάλλει το ανθρώπινο μεγαλείο.
Ο τραγικός ήρωας αγωνίζεται να γίνει καλύτερος ο κόσμος ή να έχουν οι άνθρωποι περισσότερο θάρρος και γαλήνη στη ζωή. Με το διαχρονικό της λόγο και κεντρική την ιδέα της προάσπισης των άγραφων νόμων απέναντι στους νόμους της πολιτείας, έχει πολλά να μας διδάξει για την βαθιά αδερφική αγάπη, που φτάνει στην αυτοθυσία, με τις προεκτάσεις της στην καθολική αγάπη και στον ανθρωπισμό, το έντονο αίσθημα του δικαίου. Αυτές είναι μερικές από τις ιδέες που αναδεικνύονται στο έργο του Σοφοκλή.
Πολύ εύστοχα , λοιπόν, ο κος Θεόδωρος Στάθης χρησιμοποιεί την “Αντιγόνη” του Σοφοκλή και με όχημα τις αξίες που πρεσβεύει τη μεταφέρει στη σύγχρονη εποχή όπου μέσα από τη ματιά του δημιουργού φαίνεται να είναι πιο διαχρονική κι επίκαιρη από ποτέ. Σήμερα, παρ’ όλο που τα προβλήματα τα οποία αντιμετωπίζει ο άνθρωπος είναι διαφορετικά, οι ρίζες του “κακού” αλλά και οι λύσεις είναι κοινές.. Είναι η ηρωική ψυχή που δεν ανέχεται την αδικία και τον παραλογισμό, την υπεροψία και την ύβρη της εξουσίας. Είναι όμως παράλληλα και η ευθύνη που φέρει ο καθένας μας ξεχωριστά και η στάση που κρατάμε απέναντι στα προβλήματα. Η πρόοδος χάρισε στον άνθρωπο αγαθά, τον έκανε όμως σκλάβο της κατανάλωσης. Θεμελιακές αξίες της ζωής, όπως η ελευθερία, η δημοκρατία, ο ανθρωπισμός, παραγνωρίζονται και αυτές ακριβώς έρχεται να μας αναδείξει η νέα όπερα και προπάντων να θέσει προβληματισμούς με ατομικές, πολιτικές και κοινωνικές επεκτάσεις.